Zwanger worden was voor ons geen evidentie. Na al meer dan een jaar gestopt te zijn met de pil en 6 maand intensief proberen hadden we een afspraak gemaakt op fertiliteit.

Vele testen later bleek inderdaad dat natuurlijk zwanger worden geen optie was. Zonder twijfelen zijn we dan direct aan een IVF behandeling begonnen, die uiteindelijk nog is omgezet naar ICSI

Deze behandelingen waren heel intensief en mijn lichaam overreageerde op de hormonen, overstimulatie, vocht op de eierstokken, ik leek al 9 maand zwanger na zo’n behandeling.

De eerst ICSI poging hebben we 2x een terugplaatsing gehad, telkens negatief. Vol goede moed zijn we gestart aan de tweede behandeling met weer terug een overstimulatie voordeel was wel dat ik zo 21 eitjes had. De eerste terugplaatsing hiervan was licht positief. Er is wel iets geweest maar het heeft zich niet doorgezet. Er waren nog eitjes over dus vol goede moed zijn we ook aan die terugplaatsing begonnen. Omdat het de 3de terugplaatsing was hadden we nu ook de keuze om 1 of 2 eitjes te laten terugplaatsen. Mijn man was wat terughoudender maar ik ging voluit voor 2 eitjes. Een week later kregen we een positief telefoontje. Ik was ZWANGER.

Nu nog afwachten of we van 1 of 2 kindjes zwanger waren, spannend. Onze echo gaf aan 1 kindje. Ergens een opluchting maar toch ook een teleurstelling, ik had op 2 kindjes gehoopt… Uiteindelijk is Ybo geboren op 03/05/2012. Droomzwangerschap, roze wolk, alles erop en eraan.

Ik wilde heel graag een tweede kindje tegen dat Ybo naar school ging. Met een beetje rekenen zijn we in de zomer 2013 terug op afspraak gegaan. Want het zou wel even duren dachten we. Nu was het echter van de eerste keer raak. Dus kregen we veel vroeger dan we zelf verwacht hadden een tweede kindje. En ik had al een voorgevoel dat deze zwangerschap anders was dan de eerste, wat ook de echo bevestigde… deze keer kregen we een tweeling!!! Ik was in de wolken. De zwangerschap verliep vrij vlot, rond 3 maand wel eens een bloeding gehad, maar alles was in orde. Ik ben op 24 weken gestopt met werken op aanraden van de dokter, en ook omdat het me zelf wat te veel werd.

Exact 1 week later werd ik 's nachts wakker met het idee van oh nee ik heb in mijn broek geplast. De jongens lagen nog al wel eens op mijn blaas. Ik stond op en halverwege de trap stroomde het water eruit, mijn water was gebroken… mijn man wakker gemaakt, de ambulance gebeld want mijn man wilde mij niet wegbrengen (uit angst). En dan hebben ze mij naar Antwerpen gebracht. Eerst werd gedacht dat de jongens nog diezelfde dag geboren gingen worden, heb nog longrijping gekregen, weeënremmer en het is uiteindelijk wel stilgevallen.

1 van mijn vruchtzakken was gescheurd, 1 van de jongens zat nu in de buik met bijna geen vruchtwater, de andere wist niet dat er iets aan de hand was. Diezelfde dag zijn er nog allerlei dokters, verpleegsters langs geweest en de kinderarts. We hebben dan ook een heel nuchter gesprek gehad. Als de jongens vandaag nog werden geboren zou er zo goed als geen hoop zijn. En hoever we willen gaan als er iets misloopt…

Ik heb uiteindelijk nog 10 dagen in het ziekenhuis gelegen, we dachten dat het goed ging en ik nog wel een aantal weken ging blijven liggen. Maar ik kreeg koorts, mijn bloedwaarden stuurden aan op een infectie. De jongens moesten die dag nog geboren worden…

Op 26 weken op 17/03/2014 zijn mijn 2 jongens geboren. Matz en Vinz. Elk nog geen kilo. Alles was perfect in orde. Die avond ben ik nog bij hun geweest, maar was nog heel moe door de verdoving van de keizersnede (moest volledig in slaap gedaan worden) Ze hadden ook de nacht superflink doorstaan. De eerste 24h zijn de belangrijkste hadden ze verteld. Maar dan ineens de verpleging op de kamer, ik moest dringend naar de jongens, ze waren Vinz aan het reanimeren. Die moment dacht ik nog: Oké het komt wel goed, dat moeten ze bij nog kindjes doen. Maar het was niet goed, ze kregen zijn hartje niet meer aan de praat. Vinz is op 18/03/2014 overleden. Ik heb geroepen, gehuild, geschreeuwd, … Ik kon niet geloven dat mijn zoontje er niet meer was.

Die dag is als een roes aan mij voorbij gegaan: hij is nog gedoopt, de begrafenisondernemer is naar het ziekenhuis gekomen. Maar veel weet ik er allemaal niet meer van. Ik dacht komaan, je moet vechten, er ligt daar nog een zoontje, maar ik kon het niet. Ik ging ervan uit dat hij ook nog wel ging sterven. Matz was het kindje zonder vruchtwater, met de minste kansen op overleven. Maar alles ging goed, na een week hadden we een eerste uitgebreid gesprek met de kinderarts over wat ons nog allemaal te wachten stond en wat er eventueel nog allemaal mis kon gaan. Ik heb haar toen ook gevraagd hoeveel kans ze Matz gaf, maar ze durfde geen antwoord geven.

Matz heeft uiteindelijk een ‘foutloos’ parcours van 12 weken in de neo afgelegd alvorens hij naar huis mocht. Maar van een roze wolk was deze keer geen sprake. Ik leefde de eerste weken, maanden op automatische piloot. Ik zorgde wel voor mijn kind, maar had niet echt een band met hem. Ik wilde hem niet toelaten in mijn hart omdat er nog vanalles kon misgaan in mijn ogen.

Ondertussen zijn we bijna 6 jaar verder en heb ik 2 prachtige kinderen die ik ongelooflijk graag zie. En is die band volledig in orde gekomen. Maar het gemis om mijn andere zoontje blijft heel sterk aanwezig. Gewoon ook omdat je alles wat hij zou moeten meemaken, je op dezelfde dag toch beleeft nog met je andere zoon. Verjaardag, eerste schooldag, …. En dan denk ik. Ze hadden met 2 moeten zijn…

Nathalie